Nowa islamofobia

W Nowej isla­mo­fo­bii Vin­cent Geis­ser stara się opi­sać spe­cy­fikę i pod­łoże fali nie­chęci do islamu, jaka pod­nio­sła się na Zacho­dzie w ciągu minio­nej dekady. Od peł­nych nie­na­wi­ści raso­wej ksią­żek Oriany Fal­laci, przez rze­kome „pro­wo­ka­cje” Michela Houel­le­be­cqa, wstęp­niaki w reno­mo­wa­nych dzien­ni­kach i tygo­dni­kach, aż po rosz­czące sobie prawo do nauko­wo­ści teo­rie „zde­rze­nia cywi­li­za­cji” Samu­ela Hun­ting­tona – wszę­dzie sły­szymy głosy sta­wia­jące znak rów­no­ści mię­dzy isla­mem a ter­ro­ry­zmem, „nie­bez­piecz­nymi kla­sami”, obco­ścią kul­tu­rową i bli­żej nie­zde­fi­nio­wa­nym zagro­że­niem dla naszej cywi­li­za­cji. Ide­olo­gicz­nym prze­ja­wom tej nowej isla­mo­fo­bii towa­rzy­szy isla­mo­fo­biczna prak­tyka: od admi­ni­stra­cyj­nych zaka­zów budowy mina­re­tów przez dys­kry­mi­na­cję w miej­scu pracy i poli­cyjne szy­kany pod pre­tek­stem „wojny z ter­ro­ry­zmem”, aż po akty prze­mocy skie­ro­wane prze­ciw spo­łecz­no­ściom muzuł­mań­skim. Geis­ser uważa, że forma jaką obec­nie przy­biera nie­chęć do muzuł­ma­nów w spo­łe­czeń­stwach zachod­nich wiele mówi o ich kon­dy­cji poli­tycz­nej. Isla­mo­fo­bia ujaw­nia wewnętrzne ogra­ni­cze­nia domi­nu­ją­cego dziś modelu libe­ral­nej demo­kra­cji, wska­zuje na zna­cze­nie, jakie dla jej struk­tur ma kre­owa­nie obra­zów wroga oraz mobi­li­za­cja prze­ciw niemu na fron­cie zewnętrz­nym i wewnętrznym.

Vin­cent Geis­ser (ur. 1968) – wykładowca w Insty­tu­cie Stu­diów nad Świa­tem Arab­skim i Muzuł­mań­skim w pary­skiej CNRS oraz w Insty­tu­cie Stu­diów Poli­tycz­nych w Aix en-Provence. Napi­sał m.in. Eth­ni­cité répu­bli­ca­ine (1997), Le syn­drome auto­ri­ta­ire, Socio­lo­gie poli­ti­que de la Tuni­sie (2003, wraz z Miche­lem Camau), Marianne et Allah. Les poli­ti­ques fra­nçais face à la „question musul­mane” (2007, wraz z Azi­zem Zemuri).